Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ η κορούλα της οικονόμου του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος.
«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις, κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε ολότελα διαφορετικές γλώσσες, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ‘να παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.»
του Bertolt Brecht (μετφρ. Πέτρος Μάρκαρης)
πηγή: poiein.gr/
Παραμυθένια όνειρα 
Πρωί πρωί διάβαζα Ράινερ Μαρία Ρίλκε,τωρα Μπρεχτ,μια χαρά!
Τι να σου πω απο τη πλευρά μου? Φοβία έχω με τους καρχαρίες,εσχάτως ακόμα μεγαλύτερη με τους ανθρώπους.Στη πρώτη περίπτωση δε ξανοίγομαι στα βαθιά και έτσι όλα βαίνουν καλώς αλλά στη δεύτερη τι να κάνω?
Θυμήθηκα και τη ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ του Οργουελ με τα ζώα που είναι πιο ίσα απο τα άλλα και θυμήθηκα πως έχω πολύ καιρό να διαβάσω και Μάρκαρη και να μάθω νέα του αστυνόμου Χαρίτου.
Σε ταραγμένα χρόνια τα έγραφε αυτά ο Μπρεχτ,και τώρα ταραγμένα είναι βέβαια αλλα Μπρεχτ δε βρίσκεις.
Νασαι καλά,πολύ ωραία ανάρτηση
κι εμένα αμέσως τα οργουελικά γουρουνάκια μουρθαν στο μυαλό.
Μπρεχτ, δε βρίσκεις σήμερα, μεγάλη αλήθεια δυστυχώς.
ωραία ανάρτηση Μελίτα!
Καλησπέρα Νέστορά μου.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τα καλά σου λόγια.
Να έχεις ένα πολύ όμορφο βράδυ και όνειρα παραμυθένια.
Σου στέλνω αγγελικά φιλιά :).
Καλησπέρα Μoody μου.
Να σου πω ότι έχεις άδικο ψέμα θα είναι …βλέπεις όπως έχουν καταντήσει οι άνθρωποι είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τους καρχαρίες και «δαγκώνουν» πιο άσχημα.
Όσο για το Νυχτερινό δελτίο , έπεσε στα χέρια πριν 3 χρόνια εντελώς τυχαία (γιατί εγώ δεν είμαι και τόσο φαν των αστυνομικών μυθιστορημάτων) ,από ένα φίλο που έχει μανία με αυτά .(Ναι , Γιώργο είπαμε θα διαβάσω κάποια στιγμή και τα Ληξιπρόθεσμα δάνεια…).
Όσο για την φάρμα των ζώων που αναφέρουν και οι δύο φίλτατοι, μου δίνεται η ευκαιρία να σας προτρέψω να μπείτε εδώ και να διαβάσετε ένα πολύ καλό μυθιστόρημα ,το οποίο σατιρίζει την Ρωσική επανάσταση , με έναν κάπως…διαφορετικό τρόπο. Τι εννοώ? Χμμμ…θα διαβάσετε για τη φάρμα των κύριου Τζόουνς , για τα γουρουνάκια και των αρχηγό τους τον Ναπολέοντα , για την επανάστασή τους, για…αλλά καλύτερα είναι να το διαβάσετε οι ίδιοι για να καταλάβετε για τι μιλάω 🙂 .
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και την επίσκεψή σου :).
Σε φιλώ.
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Μελίτα μου..Μπέρτολ Μπρέχτ και μια εκπληκτικά διδακτική ιστορία για το πώς δρούμε σαν καρχαρίες του δικού μας κόσμου…καλημέρα! 🙂
Να είσαι καλά κοριτσάκι.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και την επίσκεψή σου.
Σε φιλώ.
Μπα αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι εκεί είναι που δεν θα είχαμε πολιτισμό στην θάλασσα!!
Όμορφη ανάρτηση angel! 🙂
Να είσαι καλά κοριτσάκι . Σε φιλώ 🙂
Πολύ όμορφο όλο αυτό, αλλά αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι δεν ήταν καρχαρίες…
Την καλημέρα μου.
Χαίρομαι που το post που έβαλε μπόρεσε και σε προβλημάτισε, Κώστα μου.
Να έχεις μια πολύ όμορφη νύχτα .
Σε φιλώ.
Έχουν ήθος οι αναρτήσεις σου, και είμαι ευτυχής που με συγκαταλέγεις ανάμεσα στους «ιππότες» σου
Σπύρος
Σε ευχαριστώ πολύ Σπύρο μου, με τιμάς πολύ με τα λόγια σου .
Δεν θα μπορούσες να έλειπες εσύ από τους «ιππότες» μου , αφού συγκαταλέγεσαι στα αγαπημένα «παραμύθια» .
Ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσει το blog σου και πως χάνομαι με τις ώρες ανάμεσα στον Ρίτσο , στον Εγγονόπουλο και στον αγαπημένο μου Λειβαδίτη.
Εξάλλου τι πιο μαγικό και πιο παραμυθένιο από ένα ποίημα ?
Να έχεις ένα πολύ όμορφο βράδυ.
Υπέροχα καυστικό Μελίτα… Εξαιρετική επιλογή !
Πολύ θερμή καλημέρα.
Σπύρος
Καλησπέρα Σπύρο μου.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και συγνώμη που άργησα να σου εγκρίνω το σχόλιο , αλλά κάποια προβλήματα με κρατούσαν μακρυά από το πισι.
Σου εύχομαι να έχεις μια πολύ γλυκιά νύχτα και όνειρα παραμυθένια.
Απίθανο. Εξαιρετικές οι αλληγορίες. Δεν νομίζω βέβαια πως αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.. Κατά τη γνώμη μου ευτυχώς που οι άνθρωποι είναι έξω από τη θάλασσα γιατί αν είχε τη δυνατότητα να αναπνέει και μέσα στο νερό θα είχε ρουφήξει κυριολεκτικά τον υδρόβιο πλούτο μας..
Καλημέρα!
Και έξω που είναι καλέ μου Κουφετάριε , έχει κάνει ήδη κακό στον υδρόβιο πλούτο…Ευτυχώς που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άπληστοι και κάποιοι από αυτούς σκέφτονται το μέλλον των παιδιών μας και πολεμάνε γι αυτό.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και την επίσκεψή σου.
Να έχεις μια πολύ όμορφη και γεμάτη ημέρα 🙂