Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού μου απέναντι από τον καθρέφτη, και άρχισα να βουρτσίζω τα μαλλιά μου που ήταν ακόμα νοτισμένα από το μπάνιο. Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να ανασαίνω ρυθμικά ακολουθώντας την κίνηση των βουρτσιών.
Τον άκουσα να περνά πίσω από την πλάτη μου σαν παγωμένος αέρας , σαν φάντασμα.
Και τότε θυμήθηκα εκείνες τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου για τις ψυχές που δεν μπορούσαν να ησυχάσουν , να γαληνέψουν και γυρνούσαν δυστυχισμένες στα ίδια μέρη ξανά και ξανά στοιχειώνοντάς τα .
» Έτσι και εσύ γυρνάς, αμίλητος , σιωπηλός στο σπίτι μας. Πάνε μέρες που πας και έρχεσαι διαλαλώντας την απουσία σου .Την διαλαλείς και την επιβάλλεις» .
Άνοιξα τα μάτια και έβγαλα όλο τον αέρα που είχα μέσα μου. Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Τίποτε δεν θύμιζε εκείνη την χαρούμενη και ανέμελη νεαρή κοπέλα που χαμογελούσε με όλους και όλα , όταν την είχες αγκαλιά.
Τη θέση της έχει πάρει μια άλλη , με αποστεωμένο πρόσωπο και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.
Έκλεισα ξανά τα μάτια σε μια προσπάθεια να σταματήσω τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεσπάσουν ορμητικά.
«Κανένας και τίποτε δεν σε αγγίζει και εσύ τίποτε δεν αγγίζεις. Με τίποτε δεν ασχολείσαι . Όσο για εμένα …εμένα με έχεις καταργήσει από καιρό. Με διέγραψες σαν να ήμουν μια ασήμαντη λέξη , ένα λάθος πάνω στο λευκό χαρτί της ζωής σου που έπρεπε να σβηστεί.
Προσπάθησα , αλήθεια προσπάθησα όλο αυτό το διάστημα να σε πλησιάσω αλλά μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν να σωθούν ή μπορεί εσύ να μην είσαι η σωτηρία τους , παρόλο που θέλεις να το πιστέψεις απελπισμένα» .
Άφησα το κορμί μου να πέσει άδειο πάνω στο κρεβάτι , μαζεύοντας το σώμα μου σε εμβρυακή στάση και βούλιαξα το πρόσωπο μου μέσα στο πουπουλένιο μαξιλάρι.
Ξύπνησα τρομαγμένη . Αχ όνειρο ήταν , ένα απαίσιο τρομακτικό όνειρο. Ένας εφιάλτης. Ένα κακό όνειρο μόνο. Ψάχνω με το χέρι μου το κορμί σου δίπλα μου…
Όνειρο ήταν;
Παραμυθένια όνειρα 
kαλημερα ….όνειρο ήτανε…δύσκολη νύχτα ..ναι..Αυτό κρατάω ..
μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην θέλουν να σωθούν ή μπορεί εσύ να μην είσαι η σωτηρία τους , παρόλο που θέλεις να το πιστέψεις απελπισμένα» .
Καλημέρα Δημήτρη μου . Ίσως και να ήταν όνειρο 🙂 .
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου .Σε φιλώ.
Κάθε γραμμή, μια εικόνα που ξεδιπλώνονταν κατά την ανάγνωση για να συμπληρώσει την πλοκή. Κάθε λέξη και ένα συναίσθημα που με έκανες να νιώσω. Νομίζω πως είναι απ’ τα πιο υπέροχα κείμενα που έχεις γράψει. Συγχαρητήρια ψυχάκι μου.
Σου στέλνω ένα γλυκό φιλί και ευχές για μια παραμυθένια ημέρα.
Σε ευχαριστώ πολύ Μαρινάκι μου , με συγκινείς με τα καλά σου λόγια.Και χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε το κείμενο.Φιλάκια πολλά και από εμένα.
Όνειρο ήταν.
Αλλά ξέρεις τι είναι τα όνειρα…
Νομίζω ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται τα όνειρα διαφορετικά .Για τον καθένα έχει άλλη σημασία. Συνήθως τα όνειρα είναι ευχές που κάνει η καρδιά γιατί τα λαχταρά πάρα πολύ.Τώρα οι εφιάλτες είναι άλλο θέμα…
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου .Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Σε ευχαριστώ πολύ Πιτσιρίκι μου.Καλό βραδάκι να έχεις.
Πολύ δυνατό κείμενο που αγγίζει.. Να είσαι καλά Μελίτα!
Σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη .Ξέρεις πόσο πολύ μετράει η άποψη σου και πόσο την εκτιμώ. Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο βράδυ.
Είναι λεπτή η γραμμή που σφάζει τις ζωές μας στα δύο. Από τη μια έχεις την πραγματικότητα κι από την άλλη το όνειρο, κι εσύ πρέπει να ακροβατείς σε ένα σημειακό «no man’s land».
Να παλεύεις να κρατήσεις το μυαλό διχοτομημένο με δίκαιη μοιρασιά για να μη σε ρουφήξει η μεριά του ονείρου ή για να μη σε τσακίσουν τα ξερά βράχια της πραγματικότητας.
Κι έρχονται τα χρόνια και γαντζώνονται πάνω σου και σε βαραίνουν, κι έρπει ο πόνος σε κάθε σου κύτταρο και σου λυγίζει τους τένοντες, κι η κούραση που σου θολώνει τα μάτια κι η γραμμή γεμίζει εμπρός σου με είδωλα κι ασάφειες.
– Ήταν όνειρο
– Δεν ήταν όνειρο
Η μόνη αλήθεια βρίσκεται σε εκείνο το πουπουλένιο μαξιλάρι που έχει εκτυπώσει την απόγνωση του προσώπου σου.
ΥΓ Καλώς σε (ξανα-)βρήκα 🙂
Καταρχήν θέλω να σου πω ότι με το που είδα την απάντησή σου , φύγαν τα κακά όνειρα , έφυγαν οι κακές σκέψεις και το μόνο που έμεινε ήταν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και η αίσθηση ότι κάποιος που εκτιμώ και μου είχε λείψει ξαναγύρισε.
Καλώς τον και πάλι , σε πεθυμήσα/με !
Καλό ξημέρωμα να έχεις.
Ονειρο ήταν Μελιτάκι μου?
Κι αν ήταν, τι ερμηνεία να του δώσεις?
Η μήπως να το αφήσεις να φύγει, να ξεχαστεί.
Οτι και να ήταν, εγώ σου αφήνω μια γλυκειά καληνύχτα
και μια ευχή για όνειρα γλυκά και γαλήνια.
Φιλιά
Εγώ λέω να το αφήσω να ξεχαστεί Γιώργο .Προτιμώ να κρατώ συντροφιά μου τα όνειρα και όχι τους εφιάλτες.Σε ευχαριστώ πολύ για την ευχή , και για το σχόλιο σου.
Σε φιλώ .
Κατι τέτοια πότε είναι ονειρα και πότε εφάλτες Μελιτακι μου … Μηπως να το αφήσεις να εξαυλωθεί ; Η ζωή συνεχίζεται ..
Η σημερινή ημέρα είναι γεμάτη χρώματα και πολύ Λιακάδα , οπότε οι εφιάλτες δεν έχουν χώρο.Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
Σε φιλώ.
😀
Τι ωραίο Μελιτάκι 🙂 Με άγγιξε… αλήθεια.
🙂
Σε φιλώ τρυφερά!
Σε ευχαριστώ πολύ φωνούλα μου.Να έχεις μια όμορφη ημέρα .Πολλά φιλιά και από εμένα.
Ως κείμενο εξαιρετικό, θα συμφωνήσω με την Μαρίνα, πως είναι από τα ωραιότερα που έχεις γράψει! 🙂
Τώρα ως όνειρο… εφιαλτικό!
Κάπου διάβασα, πως όταν κοιμόμαστε ο νους μας με τα όνειρα, προσπαθεί να βάλει τάξη, στην αταξία της μέρας!
ΑΦιλάκια και καλό βραδάκι! 🙂
Εγώ πάλι έχω ακούσει ότι στα όνειρα βλέπεις αυτά που επιθυμείς περισσότερο ή αυτά που φοβάσαι περισσότερο να μην πραγματοποιηθούν .
Αλλά αν ισχύει αυτό που λες , μακάρι να βάλω σε μια τάξη το μπάχαλο που έχω στη ζωή μου χαχαχαχ.
Σε ευχαριστώ πολύ μαγισσούλα μου για τα καλά σου λόγια.
Σε φιλώ γλυκά.
«Κλαίω για τη χαμένη δυνατότητα. Δεν αντέχεις να σε αγαπάνε, γαμώτο. Ποιός σ’έκανε έτσι;» Διαβάζοντας το κείμενό σου, μου ήρθε αυτή η φράση στο μυαλό από το βιβλίο ‘Ο άνεμος κουβάρι’ του Διονύση Χαριτόπουλου.
Υπέροχο κείμενο Μελιτάκι…με άγγιξε πολύ…
Καλο σου βράδυ!!
Πολύ δυνατή η φράση που έβαλες Αστερόσκονη μου γεμάτη συναισθήματα, σε ευχαριστώ.Όσο για τα καλά σου λόγια , μου έχουν βάλει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο και έδιωξαν όλους τους εφιάλτες μου.
Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ :).
Ένας παράδεισος μια άλλη πανέμορφη ψυχή. Τότε άσε το να φύγει για πάντα(,αφού όνειρο ήτανε). Κράτησε μόνο τα καλά(, την πραγματικότητα). Σ΄ αφήνω και ένα τραγούδι:
«Μου φέρνει η νύχτα το ζεστό σου σώμα
απλώνω να σ΄αγγίξω δεν μπορώ
θυμάσαι μου πες είμαστε ακόμα
κρασί εσύ και κόκκινο εγώ.
Κόκκινο εγώ.
Κοίτα γύρω σου
πες μου πώς μπορείς
να αφήνεις τα πάντα στην μέση
να φεύγεις νωρίς.
Μου φέρνει η νύχτα το ζεστό σου σώμα
απλώνω να σ΄αγγίξω δεν μπορώ
θυμάσαι μου πες είμαστε ακόμα
κρασί εσύ και κόκκινο εγώ.
Δεν μένει πια καιρός να ψάξεις την αλήθεια
η εποχή μας πληρώνει παλιές επιταγές.
Μου φέρνει η νύχτα το ζεστό σου σώμα
απλώνω να σ΄αγγίξω δεν μπορώ
θυμάσαι μου πες είμαστε ακόμα
κρασί εσύ και κόκκινο εγώ.»
Οναρ.
Όπως και να έχει , εγώ και τα Νεραΐδοπλάσμα μου , σε περιμένουμε στον νερόμυλο μου.
Ναι αυτό θα κάνω , θα το αφήσω να φύγει. Δεν θέλω εξάλλου την πρώτη φορά που θα συναντήσω κάποια από τις νεράιδες σου στον νερόμυλο , να με δει στενοχωρημένη και να μην θελήσει να με πλησιάσει. Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, για το υπέροχο τραγούδι και για το σχόλιο σου .Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ.