Μην κλαις μαμά . Εγώ είμαι εδώ.
Θα σου φτιάξω ένα κάστρο τόσο ψηλό που δεν θα μπορεί να σε φτάσει κανείς. Θα βάλω κάγκελα , πολεμίστρες και όλα τα στρατιωτάκια μου έτοιμα να πολεμήσουν για σένα.
Μη φοβάσαι μαμά .Εγώ είμαι εδώ.
Θα σου πάρω τα πιο όμορφα φορέματα . Θα είσαι εσύ η βασίλισσα μου και εγώ ο πρίγκιπας σου. Θυμάσαι μαμά ? Έτσι με έλεγες.
Θα παίζουμε , θα τραγουδάμε , θα γελάμε. Μόνο γέλια θα ακούγονται στο κάστρο μας . Ακούς? Μόνο γέλια.
Και θα έχουμε πολλούς υπηρέτες να καθαρίζουν κάθε μέρα και τη παραμικρή γωνίτσα ώστε κανένα «σκουπιδάκι» να μην μπει πια στα μάτια σου.
Ησύχασε μαμά . Εγώ είμαι εδώ.
Θα σε προσέχω, θα σε κρατάω από το χέρι πάντα για να μην «ξαναπέσεις» από καμιά σκάλα.
Ακούμπα πάνω μου μαμά . Εγώ είμαι εδώ.
Και θα μπορώ να σε αγκαλιάζω τόσο σφιχτά χωρίς να γίνεται ένα κουβάρι το σώμα σου. Και το βράδυ, όταν θα ξαπλώνεις για να κοιμηθείς, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θα σου λέω παραμύθια . Αλλά στα δικά μου παραμύθια δεν θα υπάρχει ο «δράκος» και οι φωνές του…
Σςςςς κοιμήσου μαμά. Εγώ είμαι εδώ…
PS. Χθες μία φίλη μου έδωσε ένα άρθρο να διαβάσω το οποίο μιλούσε για μία κακοποίηση γυναίκας από το σύζυγό της. Η ίδια έζησε αυτό τον εφιάλτη 3 χρόνια περίπου. Ο γιος της ηλικίας περίπου 7 ετών το διάστημα αυτό «έβλεπε» και «άκουγε» τα πάντα, παρόλο που η ίδια προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα πάντα. Η γυναίκα αυτή στην συνέντευξη της δήλωσε ότι έπαιρνε κουράγιο και δύναμη από το γιο της, που της φερόταν πιο πολύ σαν να ήταν αυτή το παιδί και εκείνος ο ενήλικας. Και παρόλο που φοβόταν , την απόφαση της να μιλήσει την πήρε όταν ο ίδιος της είπε: «Μαμά δεν θέλω να σου ξαναμπεί άλλο σκουπιδάκι στο μάτι ποτέ ξανά , με ακούς?»
melita 7/12/11
Παραμυθένια όνειρα 
Πόση ευαισθησία μπορεί να κρύβει η ψυχούλα σου. Πολύ γλυκό το κείμενο σου.
Όσο για τα φαινόμενα οικογενειακής βίας πολλά. Μακάρι κάποια στιγμή να πάψει να υπάρξει αυτή η θλίψη και να υπάρχουν μονάχα ευτυχισμένες παιδικές ψυχούλες να μεγαλώνουν σε ένα ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον.
Και πάλι μπράβο για το κείμενο σου.
Καλό απόγευμα 🙂
Μακάρι Μαρινάκι μου , το εύχομαι ολόψυχα. Πρέπει να καταλάβουν αυτά τα ταλαιπωρημένα πλάσματα ότι μόνο το 2% των περιπτώσεων κακοποίησης γυναικών συμβαίνουν μόνο για μια και μόνη φορά. Για το υπόλοιπο 98% δεν υπάρχει τελευταία φορά. Πολλές φορές η σιωπή δεν είναι χρυσός αλλά καταδίκη…Γι αυτό μιλήστε. Εμείς είμαστε εδώ.
Άργησα να περάσω, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Πολύ όμορφο το κείμενό σου.
Για εμένα σημαίνει πολλά όχι μόνο επειδή δουλεύω σε αυτό τον τομέα…
Σ’ευχαριστώ που μας δίνεις δύναμη! Την αγάπη μου από τη μακρινή Αυστραλία
Εννοείται Αγριμάκι μου ότι ποτέ δεν είναι αργά και σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια .
Εκτιμώ και μου είναι ιδιαίτερα σημαντική η άποψη σου , στο συγκεκριμένο κείμενο για τον λόγο που μόλις προείπες.
Σου στέλνω τα φιλιά μου.
μπρρρρρρ μ’ανατρίχιασες… πολύ όμορφο κείμενο… καλό απόγευμα!
Σε ευχαριστώ πολύ. Καλό σου απόγευμα .
αααα, θυμήθηκα οτι είδα και τα φτηνά τσιγάρα, πολύ μου άρεσε ε! η σκηνή στο Λυκαβηττό μόνο τέλεια… φιλιά!
Χαίρομαι που σου άρεσε 🙂 . Οπότε κάνω για προτάσεις ταινιών ε? 😉 .Φιλιά!
κρίνοντας από, εύκολα! καλό βράδυ 🙂
Κι άλλο κλάμα σήμερααα… Μια στης Μαρίνας.. μια στης Μελίτας 🙂
Πόσα να αντέξει η έρμη η αναγνώστρια;;;
Πολύ ευαίσθητο Μελίτα μου…! Και ναι, δυστυχώς υπάρχουν πολλά τέτοια φαινόμενα
Καλησπέρες
Καλημέρα φωνούλα μου,σε ευχαριστώ.
Μελίτα,αυτά είναι τα φαινόμενα που πρέπει όπως και δήποτε να σταματήσουν…
Είναι αδιανόητο να συμβαίνουν…και τα θύματα εδώ είναι 2.το άτομο που υπέστη την κακοποίηση,και μια παιδική ψυχή που τραυματίστηκε για πάντα…Κρίμα….
Μακάρι Κώστα μου.Τα παιδιά που γίνονται μάρτυρες ή πολύ χειρότερα θύματα αυτών των καταστάσεων και «τραυματίζονται» όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά είναι τα μεγαλύτερα θύματα 😦